Sommige recepten leer je niet uit boeken, maar van dierbare mensen. Dit recept heb ik van mijn tante, die jarenlang in de kantine van een seminarie heeft gewerkt. Elke dag kookte ze voor veel jongeren die daar religie en theologie kwamen studeren, en als ze iets eenvoudigs maar speciaals op tafel wilde zetten, maakte ze pasta alla Cardinale.
Pasta alla Cardinale is een even eenvoudig als smakelijk gerecht. Mijn tante zei dat de ingrediënten de naam van dit gerecht bepalen, omdat het rood van de tomaten en het wit van de room doen denken aan de kleuren van de kardinaalkleding. Misschien kreeg dit gerecht daarom altijd een extra betekenis wanneer ze het in het seminarie serveerde.
Ingrediënten voor pasta alla Cardinale: weinig kosten, maar veel resultaat
- 500 g pasta
- 250 g tomatensaus
- 200 ml kookroom
- 2 eetlepels tomatenpuree
- 1 ui
- Geraspte pecorino of parmezaanse kaas naar smaak
- Basilicum naar smaak
- Extra vergine olijfolie naar smaak
- Zout naar smaak
- Peper naar smaak
Pasta alla Cardinale, een paar handelingen om een heerlijk gerecht op tafel te zetten: zo gaat het
Doe een scheutje olie in een pan met de gesnipperde ui. Laat een paar minuten op laag vuur bakken, het mag niet verbranden, maar alleen zacht en geurig worden.Giet vervolgens de tomatensaus samen met het concentraat erbij.
Laat ongeveer vijftien minuten koken. Als ik merk dat de saus een beetje te zuur is, voeg ik een scheutje melk of een theelepel suiker toe, net zoals mijn tante dat deed.
Als de saus klaar is, is het tijd voor de room. Voeg deze toe en roer even door, waarna de saus meteen lichter, romiger en bijna fluweelzacht wordt. Ondertussen breng ik water aan de kook, kook ik de pasta en giet ik deze al dente af.
Dan gooi ik de pasta direct in de pan met de saus, op hoog vuur, zodat hij alle saus goed opneemt. Ik zet het vuur uit en maak het af met een flinke handvol pecorino en verse basilicumblaadjes. Soms voeg ik ook een snufje peper toe, wat ik erg lekker vind.
Pasta alla Cardinale moet warm, dampend en vers worden gegeten. Elke keer als ik het op tafel zet, denk ik aan mijn tante, aan de eetzaal vol stemmen en hongerige jongeren die even pauzeerden en glimlachten bij het zien van zo’n bord. Het is een snel en eenvoudig recept, maar voor mij heeft het een extra waarde: het vertelt een familieverhaal en roept herinneringen op die mijn hart blijven verwarmen.
